مقدمه: رفتارهای خودمراقبتی مهمترین راهکار در زمینه مدیریت بیماری دیابت به ویژه در سالمندان به شمار می آید. این مطالعه با هدف بررسی تعیین کننده های  خود مراقبتی در  سالمندان دیابتی شهر کرمان با تأکید بر نقش دانش دیابتی صورت گرفت.
روش: در این مطالعه مقطعی 374 سالمند دیابتی مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی مجری برنامه غربالگری شهر کرمان به روش نمونه گیری خوشه ای مرحله ای وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری اطلاعات در خصوص رفتارهای خودمراقبتی و پیشگویی کننده های آن، پرسشنامه مقیاس رفتارهای خودمراقبتی توبرت گلاسکو و همچنین پرسشنامه  محقق ساخته دانش دیابتی بود. در این مطالعه روایی و پایایی پرسشنامه ها مورد تأیید قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی تست، آنالیز واریانس یک طرفه، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی در محیط نرم افزار 17 Spss تجزیه و تحلیل گردید.
یافته ها: توان خودمراقبتی اکثر واحدهای پژوهش در حد ضعیف بود (61/3%). بین گروه سنی (0/003=P)، وضعیت تأهل، تحصیلات، درآمد، نوع درمان و عوارض دیابت (0/001≥ P) در سالمندان مورد مطالعه با رفتارهای خودمراقبتی رابطه معنی دار آماری وجود داشت. همچنین بین ابعاد خودمراقبتی با دانش دیابتی همبستگی مثبت و معنی داری وجود داشته و دانش دیابتی 57 درصد از واریانس رفتارهای خودمراقبتی را پیش بینی می کند (0/001≥ P).
نتیجه گیری: یافته های این مطالعه حاکی از نقش تعیین کننده دانش دیابتی در ارتقاء رفتارهای خودمراقبتی بود. در نتیجه طراحی یک مداخله آموزشی مدون به منظور ارتقاء دانش دیابتی و به دنبال آن مراقبت و مدیریت صحیح بیماری دیابت در سالمندان ضروری به نظر می رسد.