مقدمه: دوران کهنسالی و بازنشستگی یکی از مهمترین تغییرات در زندگی فرد بشمار می رود. با این وجود اطلاعات اندکی در مورد تاثیر اشتغال زنان بر روند انطباق با این تغییرات وجود دارد. بنابراین، هدف پژوهش حاضر مقایسه خود پنداره، رضایت از زندگی و امید در زنان سالمند خانه دار و بازنشسته می باشد.
روش: این پژوهش از نوع علی- مقایسه ای است. 100 زن سالمند بازنشسته و 100 زن سالمند خانه دار به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای در شهر کرج در سال 1394 انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری شامل آزمون خود پنداره راجرز، مقیاس رضایت از زندگی و پرسشنامه امید اشنایدر می باشد. داده ها با استفاده از آزمون T مستقل و تحلیل واریانس چند متغیری MANOVA از طریق نرم افزار  SPSS نسخه 17 مورد تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: یافته ها نشان داد که تفاوت معناداری بین خود واقعی (0/003=F=4/29،P)، امید (0/01=F=40/06،P) و در خرده مقیاس های آن گذرگاه (0/01=F=31/11،P)، انگیزش (0/01=F= 33/7،P) و همچنین در رضایت از زندگی (3.129=t) در بین زنان بازنشسته و خانه دار سالمند وجود دارد. اما بین خود ایده آل (0/98=F =0/001،P) و خود پنداره کل (0/24=F=1/36،P) تفاوت معناداری در بین دو گروه دیده نشد.
نتیجه گیری: این نتایج تاکید دارند که اشتغال زنان به افزایش خودپنداره مثبت و رضایت از زندگی آنها در دوره سالمندی منجر  می گردد.